Ontpalen en hazelen in Le Vertige

Het vroege voorjaar in Le Vertige, Paul en ik waren er deze week twee dagen. Het was weer een bijzondere belevenis.
Er zijn al een heleboel kamers ingericht met de meest waanzinnige collectors items. Retro- lampen, kapstokjes van het Goed, kleden uit privé collecties: de kamers die af zijn ademen een warme sfeer uit. Je kunt merken dat er met veel liefde en zorg maandenlang rommelmarkten zijn afgestruind en dat de opbrengst van al die strooptochten nu een weg heeft gevonden naar zeer bijzondere gastenkamers, waar je je onmiddellijk op je gemakt voelt.

We hebben genoten van het weer (overdag heerlijk zonnig en warm), de maaltijden (gedeeltelijk gekookt uit het receptenboek, dat Cees en Gerda bij hun afscheid kregen) en de goede gesprekken bij een heerlijk snorrende houtkachel. En natuurlijk is het lekker om fysiek aan het werk te zijn op het onmetelijke landgoed van Le Vertige.
Deze keer hebben we een aantal nieuwe werkwoorden uitgevonden. Het begon allemaal met 'ontpalen': een vrij arbeidsintensieve bezigheid, waarbij paaltjes uit de grond worden getrokken. Lijkt simpel, maar je hebt er je hele lijf en al je spierkracht voor nodig. Paul kon na twee dagen ontpalen de handrem van de auto niet meer aantrekken, omdat zijn armen door het ontpalen volledig waren verzuurd. Verder hebben we stevig gebremd en gehazeld. Bij het bremmen probeer je jonge bremplanten (vergis je niet, het is onkruid en geen gezellig geelbloeiend plantje dat je in een tuincentrum koopt!) met wortel en tak uit de grond te rukken. Hazelen doe je met een snoeischaar en uitsluitend bij verwaarloosde en ontspoorde hazelaars. Beide activiteiten leveren een zelfde hoeveelheid spierpijn op als het ontpalen.

We hadden de honden bij ons en die hebben, net als wij, genoten van Le Vertige. Boswandelingen, banjeren door beekjes, sjouwen met stokken: het was allemaal een groot feest voor deze twee stadshonden. En gelukkig hebben ze poes Pip niet in het vizier gekregen. Die is inmiddels druk met de jacht op muizen, zoals het een boerderijkat betaamt.

Ons vertrek, na twee dagen, hadden we graag nog even uitgesteld. Want het verblijf op Le Vertige is in al zijn eenvoud verslavend. Zeker wanneer je aan het eind van de werkdag nog een biertje drinkt in het dorpscafé, in het vrolijke gezelschap van opgezette vossen en everzwijnen. De herbergierster op leeftijd schuifelt tussen de tafeltjes door en pakt uit de koelkast een flesje bier, maakt het al mompelend open en komt dan met een lijst van deelnemers aan het jachtfeest op de proppen. Even controleren of de nieuwe dorpsbewoners er al op staan. En ja hoor, na enig speurwerk blijkt dat Cees en Gerda staan geregistreerd, dus met de inburgering zal het ook wel goed komen.