De Verhuizing 3 (het uitladen)

Om 8.10 stonden we (Gerda, Nikéh, Jorien en Cees) net voorbij Sauxillanges, vlak na een bocht, op een landweggetjes klaar om Gert te onthalen. En ja hoor, om 8.15 precies zagen we iets gouds in de verte verschijnen. Snel in de auto gesprongen en op de eerstvolgende parkeerplaats konden we elkaar begroeten. Gerda en Nikéh klommen in de vrachtwagen en Cees en Jorien gingen voor rijden om de weg vrij te houden. 15 kilometer naar boven, naar Le Vertige. Alles ging eigenlijk heel soepel. De smalle doorgang in Sauxillanges was geen probleem. De vrachtwagen die stond uit te laden ook niet en de plaatselijke markt werd eenvoudig doorkruist!
We reden heel soepel naar ons huis, alwaar Gert de situatie ging beoordelen. Hoe kon hij achteruit de vrachtwagen voor de stal krijgen. Al snel bleek dit niet zo eenvoudig. Hij moest terug! En dan draaien op de D-weg en achteruit terug, maar nu zwaar omhoog.500 Meter achteruit over een zwaar slingerend landweggetje waar eigenlijk maar een auto tegelijk kan rijden.
Het werd een huzarenstukje. Een keer bijna in de greppel met de hele combinatie en ook bijna de dakgoot van de buren eraf! Maar Gert stuurde hem met speels gemak tot voor de stal. Het uitladen kon beginnen.
We waren met z'n zessen. Gerda, Nikéh, Jorien, Gert, Marcel en Cees. Geen grote ploeg, maar wel hardwerkend. En we hoefden een stuk minder te lopen. De meeste dingen konden direct in de stal, een aantal ging de woonkamer in en Nikéh maakt haar debuut als busjeschauffeur door een aantal spullen om te rijden naar de hooizolder. Het was ongelofelijk, maar na 3 uur was de hele container uitgeladen. En vrijwel niets was kapot!
Bovendien scheen de zon en was het ongeveer 15 graden. De koffie en de broodjes konden we tussendoor buiten in de zon nuttigen. Geweldig.
Weer een stap genomen in 't enorme avontuur dat wij aangegaan zijn. Aan de ene kant is het hartstikke spannend. Ook naar de toekomst. Hoe is het om zo ver van onze “dierbaren” te zijn?
Gaat het lukken met het bedrijf? Lukken de verbouwingen? Aan de ander kant doen we steeds de stappen die we moeten en willen maken. Stap voor stap. En dat voelt ook heerlijk.
En steeds maar in ons achterhoofd onze 3 uitgangspunten: Samen, rust en creativiteit!

De Verhuizing (deel 2, de reis naar Frankrijk)

's Ochtends om 5 uur waren we wakker. Om 6 uur zouden we op de Parkweg zijn om Pip (de zwarte kater) op te halen. Nikéh ging (als opvoedster/eigenaar/baasje) mee en zou vooral deze operatie voorspoedig laten verlopen. We hadden een plan, een doos en een pilletje! Dat moest genoeg zijn. Deel 1 van het plan verliep voorspoedig. Pip kwam aanlopen zodra wij in het (lege) huis waren. Pilletje door het eten en op naar de volgende stap. Helaas liet Pip zich er niet toe verleiden het pilletje op te eten. Ook op een andere manier lukte het niet de pil in zijn bloedbaan te krijgen. Hij spuugde hem gewoon weer uit. Dan maar zonder drugs. Soepel in de doos, doos dicht en op de daarvoor gereserveerde plek in de bus gezet. Gaten geprikt voor de zuurstof. Jorien was er met haar auto. Zij zou samen met Nikéh naar Frankrijk rijden.
Hilda was er om uit te zwaaien en afscheid te nemen. En ze had ook nog een mooie cd voor onderweg bij zich. Gerda in tranen (ook onderweg weer tijdens het beluisteren van de CD). Emoties de vrije loop. Om 6 uur 's ochtends.
En Pip in de auto! Voor het eerst in zijn leven. Maar alles leek onder controle.
We reden de Parkweg uit. Bij Vijfsluizen hoorden we een vreemd geluid achterin de auto, daar zat Pip, jankend voor het raampje van de laadruimte. In recordtijd had hij de doos weten open te breken. Wat te doen? Muziek aan, kussen voor het raam en maar even doen of ook dit onderdeel van 'operatie Pip' goed verloopt. Pip trok zich gelukkig terug in zijn doos, waarna we hem niet meer gehoord hebben. Zo erg dat we een vermoeden van plotseling overlijden van het ongelukkige dier kregen.

Bij de Franse grens moesten we van de douane aan de kant, mochten we Frankrijk niet zomaar inrijden?,“ Ah, vous avez une maison en France, ok, aller.” Voor Parijs ging het stormen, Gerda had zich net op de achterbank geïnstalleerd om even bij te slapen toen Cees een spectaculaire uitwijkmanoeuvre moest doen voor een boom die hij voor zich op de snelweg zag vallen. Wow, wat een stuurmanskunst. Jorien en Nikéh kwamen op een parkeerplaats waar de helft van de bomen net als luciferhoutjes afgebroken waren. De storm rukte aan onze sturen, het was een spannende rit.Gelukkig brak in de middag de zon door en ging de storm liggen. Tussen 5 en half 6 waren we in Echandelys. Jorien en Nikéh waren er al. Door de storm hadden we geen stroom en dus ook geen verwarming, maar als 'welkomstgeschenk' ging na 5 minuten het licht even aan, ergens waren ze aan het werk om het probleem te verhelpen. Pip werd soepel in zijn tijdelijke verblijfplaats gelaten. Hij leek niet erg onder de indruk.

En daar zaten we ineens, In ons “nieuwe” huis. Met nog steeds een onwezenlijk gevoel. En een vrachtwagen in aantocht met al onze huisraad. Nadat we onze eigen bus “leeggetrokken”hadden en ruimte gemaakt hadden voor de spullen van morgen besloten we om maar eens een lekker glaasje wijn te nemen. In afwachting van morgen, Gert en de container. Hij zat op schema en wij zouden hem de volgende dag om 8.15 treffen in Sauxillanges (15 km).

De Verhuizing ( deel 1, Vlaardingen)

Donderdag 25 februari was de officiële overdracht van ons huis bij de notaris.
Om 11.15 ondertekenden wij het contract waarmee we niet langer meer eigenaar van de Parkweg 100 waren. Met één handtekening verklaarden wij ons (tijdelijk) dakloos. Gelukkig hadden we afgesproken dat we nog 3 dagen op de Parkweg konden blijven wonen. Het huis stond ook nog helemaal vol! En de verhuiswagen was pas op 27 februari besteld.

Nadat we op gepaste wijze de overdracht van het huis met de nieuwe eigenaar (Mark) gevierd hadden, gingen wij bij Jenny in Oud-Beijerland een paar doeken/kleden voor de verhuizing ophalen. Behalve dat het heel gezellig was, bleek dat Jenny (en Wim) nog een hele garage vol hadden met spullen die ze i.v.m. een verbouwing kwijt wilden. Stoelen, lp's, een dressoir, borden, glazen etc. En plotseling was onze lege bus weer helemaal vol. En het biljart bij Philip moest er nog in. Gelukkig paste dat keurig op de achterbank.

Thuis teruggekomen vonden we alletwee dat we toch wel heel veel spullen in huis hadden staan. Eigenlijk stonden alle kamers vol. Afgeladen vol. Zou het wel in de container passen. Gert (broer Gerda en vrachtwagenchauffeur en onze verhuizer) had gezegd dat het er makkelijk in kon. Een zeecontainer van 13 meter en 45 ton! Alleen de bodem is al genoeg!
Op zaterdagochtend om 9 kwam de vrachtwagen achteruit (!) de Parkweg inrijden. 500 Meter strak langs de geparkeerde auto's! Vakwerk. En wij hadden een keurige plek voor de deur vrijgehouden. Wat was die container groot! Groter dan onze woonkamer. Daar moest het toch wel in kunnen.Tijdens een “bakkie” druppelden de eerste verhuizers binnen. Annemiek, Hilda, Sandra, Arno, Stefan, Nikéh, Rob, Sjoerd, Carolien, Jorien, Aria, Marian en Daan, Ellen, Ellen (2),Sam, Marja, Lia en Joop S. Een flinke ploeg die 4 uur lang keihard gebuffeld heeft.

Wat was het veel. 8 Bedden + matrassen, zeker 9 kasten, tafels, 20 stoelen en ga zo maar door. Wij begonnen ons een beetje te schamen. Wat verzamelt een mens een hoop spullen. 2000 Lp's. Weet je hoeveel ruimte dat inneemt? Halverwege ontstond er enig paniek toen het leek dat het er niet in zou gaan en we een aantal belangrijke spullen achter moesten laten. Herschikken dus. De hoogte in! Wat een samenspel van kracht, intelligentie, vrouwelijke intuïtie en vernuft! En het lukte. Ondanks enkele hindernissen ( een lek in de container, 2 “vergeten” kasten, een raam uit een deur, te laat bezorgen van douchebak, de bank van Kalasjnikova die uit elkaar dreigde te vallen, bijna afgeknelde vingers en tenen) zat alles er omstreeks 14.15 in. In 4 uur tijd een container van 13 meter tot de nok vol! En tussendoor was er koffie, thee, soep en lekkere boterhammen.
Ook via deze weg iedereen die meegeholpen heeft, hartelijk bedankt. Het was hartverwarmend. Zonder jullie.........

In afwachting van de douchebak zaten we, met nog een paar mensen in een leeg huis, gezellig nog een biertje te drinken. Paul kwam ook nog even langs. Er was een mevrouw uit de buurt die in paniek was omdat ze bedreigd was door iemand met 2 pitbulls, 112 gebeld, politie erbij, de douchebak die inmiddels kwam, Gert die de container af kwam sluiten, de laatste tasjes in de bus en om 19.00 verlieten wij het pand. Die nacht gingen we bij Nikéh en Mart eten en slapen.
Gek gevoel om de Parkweg te verlaten; achter te laten. Het was en is een heerlijk huis!